Social Icons

The Unofficial Greek
Roy of the Rovers
fan club

Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

The Match of the Day Years - May/June 1997


Tο Καλοκαίρι του 1997 οι περιπέτειες του Roy άρχισαν να δημοσιεύονται στο περιοδικό Match of the Day. Αυτές τις περιπέτειες θα τις βρίσκετε σε συνέχειες στο βlog των Ελλήνων φανς του Ρου σε περίπου εβδομαδιάια βάση. Για να διαβάσετε την ιστορία κάντε κλικ στην εικόνα. Για περισσότερες λεπτομέρειες στο επίσημο site http://www.royoftherovers.com/rotrstories/matchoftheday.aspx

Το δίλημμα του Charlie (Μέρος 3ο)

Ο καλός φίλος Νίκος Νικολαΐδης γράφει ένα εξαιρετικό βιβλίο για τα καλύτερα χρόνια της Melchester (1971-1976) και μου έκανε την τιμή να επιτρέψει την προδημοσίευσή του από το blog σε συνέχειες. Περνάμε σtο 2ο μέρος της ιστορίας με τίτλο "Το δίλημμα του Charlie"


Στην πρώτη προπόνηση που ήρθε έδειχνε κεφάτος και σε φόρμα, εντούτοις ήθελα να βεβαιωθώ ότι δε θα είχε το παραμικρό πρόβλημα. Με την πρώτη ευκαιρία εξαπέλυσα εναντίον του έναν από τους «κεραυνούς» μου και εκείνος με μία καταπληκτική εκτίναξη μπλόκαρε τη μπάλα! Και όλοι γνώριζαν ότι «δε χάριζα κάστανα» με τα σουτ μου... Πριν ακόμη σηκωθεί από το έδαφος έδωσα μια δεύτερη μπάλα στον Μπλάκυ για να σουτάρει ψηλά στην αντίθετη γωνία. Με ευκινησία αίλουρου και παρά τα κιλά του ο Τάμπυ πετάχτηκε και έδιωξε και πάλι το σουτ. Ήμουν πια σίγουρος τουλάχιστον για την αυτοπεποίθηση του τερματοφύλακά μας. «Έπεσες έξω Ρόϋ» μου ψιθύρισε ο Μπλάκυ. «Ο Τάμπυ ξεπέρασε τον τραυματισμό του». «Θα το δούμε αυτό, όταν παίξει σε κανονικό αγώνα» απάντησα. Αντίθετα, ο Τόνυ ήταν πολύ αισιόδοξος, συγχαίροντας τον Μόρτον για την απόδοσή του. «Το μόνο που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή, παρά τα προβλήματα του Τσάρλυ, είναι ο αγώνας μας εκτός έδρας με τη Μπάρκλεϋ. Ύστερα αμέσως μας περιμένει η Ολλανδική Ζίντεν για το κύπελλο Κυπελλούχων» είπε, για να προσθέσει ότι και οι δύο αυτές ομάδες έχουν πολύ δυνατές άμυνες και πως σύμφωνα με την εκτίμησή του μόνο με φάουλ θα μπορούσαμε να σκοράρουμε.

Στη συνέχεια δοκιμάσαμε και μία κομπίνα. Οι περισσότεροι παίκτες μας προσποιήθηκαν τους Ολλανδούς αμυντικούς και εγώ μπήκα ανάμεσά τους, στο τείχος. Την τελευταία στιγμή έκανα στην άκρη και ο Λόφτυ με ακολούθησε ενστικτωδώς. Τότε ο Τζάμπο Τράνζον σούταρε με όλη του τη δύναμη στο άνοιγμα που δημιουργήθηκε, αλλά ο Τάμπυ ήταν και πάλι εκεί! Συνεχίσαμε για ακόμη μισή ώρα και στη συνέχεια φύγαμε για τα αποδυτήρια. Ο Τόνυ μου αποκάλυψε ότι θα έπαιρνε στην αποστολή για το Μπάρκλεϋ τον Κάρτερ, για να τον γλιτώσουμε έστω προσωρινά από την επιρροή του ατζέντη. Την Παρασκευή έξω από το γήπεδό μας κατά την αναχώρηση έγινε πανζουρλισμός από αλαφιασμένα κορίτσια που του ζητούσαν αυτόγραφα. Ο Τσάρλυ έφθασε με το αμάξι του Σαρπ και από ότι ακούσαμε του υποσχέθηκε να του απαντήσει οριστικά όταν θα γύριζε, σε δύο ημέρες. Μέσα στο πούλμαν οι δύο γκολκίπερ μας έδωσαν τα χέρια και ο Τσάρλυ ευχήθηκε καλή επιτυχία στον αντικαταστάτη του, ενώ εμένα με έζωναν για άλλη μία φορά τα φίδια. Κινδυνεύαμε από τη μία να χάσουμε για πάντα τον έναν, ενώ είχα και σοβαρές αμφιβολίες για την αγωνιστική κατάσταση του άλλου. Ευχόμουν όσο τίποτα στον κόσμο για το παιχνίδι μας με τη Μπάρκλεϋ, να μην αποδειχτεί εφιάλτης...

Στην τελευταία μας προπόνηση πριν τον αγώνα έδωσαν και πάλι το «παρών» οι ενθουσιώδεις νεαρές θαυμάστριες που δεν έλεγαν να αφήσουν σε χλωρό κλαρί τον Τσάρλυ, σε σημείο που μας κίνησε την περιέργεια όλη αυτή η κατάσταση. «Πως είναι δυνατόν να απέκτησε ξαφνικά τόση δημοσιότητα, με έναν μόλις δοκιμαστικό δίσκο που έκανε» αναρωτήθηκε εύλογα ο Μπλάκυ αν και οι δυο μας ήδη είχαμε σχεδόν αντιληφθεί τι πραγματικά συνέβαινε. Η ευχάριστη ωστόσο έκπληξη εκείνης της μέρας ήταν η εμφάνιση στο γήπεδο της Μπάρκλεϋ του στενού μου φίλου και διάσημου καλλιτέχνη Μάρτυ Μίλερ. Ο Μάρτυ δούλευε τότε στο γνωστό κλαμπ της πόλης «Κάθριν Χουήλ», το οποίο από ότι θυμόμουν ανήκε στις επιχειρήσεις «Σταρλάϊν» που ήθελαν να αποκτήσουν τον Τσάρλυ και να τον εντάξουν ως τραγουδιστή στο δυναμικό τους.

Καθώς αλλάζαμε μπαλιές με το Μάρτυ φρόντισα φυσικά να του ζητήσω τη χάρη να μάθει ότι μπορούσε για τον Σαρπ, ελπίζοντας να βρούμε κάτι που θα μας εξυπηρετούσε. Το βράδυ στο ξενοδοχείο η αγωνία μου είχε φθάσει στο κατακόρυφο, καθώς δεν είχα ακόμη νέα του Μίλερ. Φοβόμουν πολύ πως οι επιφυλάξεις που διατηρούσα για τον Τάμπυ ίσως να αποδεικνύονταν βάσιμες, αν και ο Μπλάκυ δεν ανησυχούσε πιστεύοντας ότι ο Μόρτον ήταν μια χαρά.

Την επομένη στα αποδυτήρια ήταν εμφανής η προσπάθεια του προπονητή μας να αντιμετωπίσουμε τη Μπάρκλεϋ ωσάν να ήταν η Ολλανδός αντίπαλός μας στην Ευρώπη. «Και οι δυο ομάδες έχουν ισχυρότατες άμυνες και κάνοντας αρχή από σήμερα θα δούμε που βαδίζουμε» είπε.

Το ματς ξεκίνησε με τη Μπάρκλεϋ «ταμπουρωμένη» πίσω και εμάς να προσπαθούμε με πασίτσες να διασπάσουμε το αμυντικό της τείχος. Κάποια στιγμή ο Σλέϊντ παρασύρθηκε και επιχείρησε μόνος του τη διείσδυση, παρά τις εκκλήσεις μου να μην προχωρήσει! Έχασε τη μπάλα και ο αριστερός εξτρέμ της αντιπάλου μας έφυγε μπροστά, για να τον προλάβει με προβολή ο Λόφτυ λίγο πριν μπει στην περιοχή μας. Το γύρισμα του Πηκ προς τον τερματοφύλακά μας δεν ήταν άψογο, αλλά μία γρήγορη αντίδραση αρκούσε για να διορθωθεί η κατάσταση. Ο Τάμπυ εντούτοις δείλιασε και «κόλλησε» στην εστία του, δίνοντας την ευκαιρία στον κυνηγό της Μπάρκλεϋ να κερδίσει τη μπάλα και να τη στείλει στα δίχτυα μας! Και ενώ όλοι υπέθεταν πως ο Τάμπυ είχε κάνει κακό υπολογισμό, εγώ ήμουν βέβαιος για το λόγο της ολιγωρίας του. Φοβόταν να συγκρουσθεί για να μην τραυματισθεί ξανά. Αυτό όμως μας είχε ήδη κοστίσει ένα γκολ! Φαινόταν καθαρά σε όποιον μπορούσε να «διαβάσει» τις κινήσεις του, ότι ο γκολκίπερ μας είχε δυστυχώς χάσει το θάρρος του...

Η Μπάρκλεϋ μετά την επιτυχία της σε βάρος μας αναθάρρησε και βγήκε μπροστά, πιέζοντας με τη σειρά της τη δική μας άμυνα. Ένα πολύ επικίνδυνο σουτ που ο Μόρτον κατόρθωσε να διώξει σε κόρνερ ήταν το άμεσο αποτέλεσμα αλλά ευθύς με την εκτέλεση φάνηκαν και πάλι οι αδυναμίες του. Δίστασε να κάνει την έξοδο, τζαρτζαρίσθηκε στη διεκδίκηση από έναν επιθετικό, έχασε τη μπάλα και μόλις που πρόλαβα να διώξω σχεδόν στη γραμμή το εξ’ επαφής σουτ που ακολούθησε. Κι αυτό το κατόρθωσα μόνο και μόνο γιατί περίμενα το νέο σφάλμα του, αλλιώς θα είχαμε δεχθεί και δεύτερο γκολ. Ο Τάμπυ έτριψε με αμηχανία τον αριστερό του καρπό, όταν τον ρώτησα αν όλα ήταν εντάξει. «Δεν είναι τίποτα σοβαρό Ρόϋ» μου απάντησε, χωρίς να με πείσει. «Καλύτερα να μη το ρισκάρουμε. Δε μπορείς να παίξεις με ένα χέρι» του είπα και παρά τις αντιρρήσεις του ζήτησα να αλλάξουμε φανέλες για να παίξω εγώ γκολκίπερ στη θέση του. Στον πάγκο ο Τόνυ Στορμ και ο Τάφυ Μόργκαν δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τι συνέβαινε, αφού ο τερματοφύλακάς μας έδειχνε να μην έχει κάτι αλλά εγώ γνώριζα πως δεν χρειαζόταν να ριψοκινδυνεύσουμε άλλο. Πρόσεξα φυσικά να μη φάμε κάποιο άλλο «κοροϊδίστικο» τέρμα και με σχετική άνεση κράτησα την εστία μας ανέπαφη, είτε με πλονζόν, είτε με γρήγορες εξόδους, έως ότου το κέρδος μας από το ματς ήταν μία ανατροπή του Τράνζον μέσα στην περιοχή. Ζήτησα από τα υπόλοιπα παιδιά να μου επιτρέχουν να χτυπήσω εγώ το πέναλτι, όπως και έγινε. Κατάφερα έστω και με τη βοήθεια του δοκαριού να σκοράρω και να ισοφαρίσω έτσι έναν αγώνα που είχε ξεκινήσει με τις χειρότερες προϋποθέσεις. Όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, ο Τόνυ μας υποδέχτηκε αρκετά εκνευρισμένος, ζητώντας εξηγήσεις για όσα είχαν συμβεί και αυτό ήταν κάτι που περίμενα. Κουβεντιάσαμε για λίγο, αλλά δεν κατόρθωσα να τον πείσω πως ο Τάμπυ ήταν ανέτοιμος για το παιχνίδι με τη Ζίντεν, σε λίγες μέρες. Δε δέχτηκε να χρησιμοποιήσουμε τον Τσάρλυ, όπως του πρότεινα, αλλά υπέθεσε ότι τα λάθη του Μόρτον ήταν συμπτωματικά. «Θα τον ξαναβάλω και με τους Ολλανδούς. Εξάλλου, έχει μεγάλη πείρα από τέτοιες αναμετρήσεις» επέμενε...

Το βράδυ της Τρίτης ,που βγήκαμε υπό το φως των προβολέων μπροστά στο κοινό μας, όλοι ήταν αισιόδοξοι. Ο κόσμος πίστευε ότι μπορούσαμε να κατατροπώσουμε τη Ζίντεν και να ξεκινήσουμε τις Ευρωπαϊκές μας υποχρεώσεις στο Κύπελλο Κυπελλούχων θριαμβευτικά! Στον πάγκο μας, ο Τσάρλυ είχε δηλωθεί αναπληρωματικός, αλλά το ανησυχητικό ήταν πως δεν είχε ακόμη αποφασίσει τι θα κάνει. Ήταν μάλιστα φανερό -σε όσους μίλησαν μαζί του εκείνη τη στιγμή- πως περίμενε να δει την εμφάνιση του Τάμπυ, για να κατασταλάξει αν θα μας άφηνε ή όχι, συνέδεε δηλαδή τη δική του πορεία με αυτήν της ομάδας μας, κάτι που φανέρωνε τη μεγάλη του ευαισθησία...
Οι φορμαρισμένοι αντίπαλοί μας θα έκαναν το παν για να τον βάλουν σε περισυλλογή, εκείνη τη μαγευτική φθινοπωρινή βραδιά που θα θυμάμαι για χρόνια.
Το ματς ξεκίνησε και η Ζίντεν πέρασε αμέσως στην επίθεση.

Στον πάγκο μας, ο Τόνυ ήταν ανήσυχος αφού κατά βάθος είχε κι αυτός τις αμφιβολίες του για την κατάσταση του Τάμπυ, ωστόσο ο γυμναστής μας, ο Τάφυ Μόργκαν έδειχνε βέβαιος ότι δεν θα υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα κάτω από τα γκολ-πόστ. Είχα απορροφηθεί αρκετά από τις σκέψεις μου, που δεν κατάφερα να αντιληφθώ εγκαίρως ότι ο σέντερ φορ των Ολλανδών, ο περίφημος Βαν Μάαφ θα επιχειρούσε τόσο νωρίς ένα ξαφνικό μακρινό σουτ, λες και γνώριζε για το πρόβλημα του Μόρτον! Και πραγματικά, η βολίδα που εξαπέλυσε λίγο έλειψε να καταλήξει στα δίχτυα μας, αφού η μπάλα την τελευταία στιγμή πήρε «φάλτσα» τροχιά και αιφνιδίασε τον τερματοφύλακά μας που για άλλη μια φορά δίστασε να πλονζάρει στα δεξιά φοβούμενος μη χτυπήσει το πόδι του. Ευτυχώς, παρακολούθησα τη φάση και κατάφερα με ένα «ψαλίδι» να μετατρέψω τον κίνδυνο σε κόρνερ. Από εκείνη τη στιγμή υποχρεωθήκαμε σε άμυνα με προεξάρχοντα το Λόφτυ που ευτυχώς για μας, κυριαρχούσε πλήρως στον αέρα. Στο ημίχρονο όλοι μας νοιώθαμε ανακουφισμένοι που το σκορ ήταν ακόμη στο 0-0 και ο Τόνυ έδειχνε πια αποφασισμένος να αντικαταστήσει το γκολκίπερ μας, όμως εγώ είχα ήδη σκεφθεί μια άλλη λύση. «Πρέπει να τον πείσουμε ότι δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται» είπα.

Με το που άρχισε το β’ ημιχρόνιο οι φίλαθλοί μας αντιλήφθηκαν τι συνέβαινε καθώς παίζαμε πολύ συντηρητικά και κλεισμένοι στην άμυνά μας, γιατί φοβόμαστε μην υπάρξει νέο λάθος του Τάμπυ. Κάποια στιγμή ο αριστερός κυνηγός της Ζίντεν κατάφερε να σπάσει τον κλοιό μας και να βρεθεί απέναντι στην εστία μας, εκεί όπου ο γκολκίπερ μας θύμιζε...άγαλμα! Κατάλαβα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για να παρέμβω και σαν σίφουνας ήρθα από πίσω του, έδιωξα με αστραπιαία προβολή τη μπάλα στα πλάγια και -από τη φόρα που εσκεμμένα είχα- έπεσα πάνω στον Μόρτον με όλη μου τη δύναμη. Σωριαστήκαμε και οι δύο κάτω και εκείνος έτρεμε μήπως έχει πάθει ζημιά στο πόδι του... Τον βοήθησα να σηκωθεί αμέσως λέγοντάς του «Το πόδι σου είναι μια χαρά, έπεσα πάνω του και δεν έπαθε τίποτα». Και καθώς οι Ολλανδοί εκτέλεσαν το πλάγιο άουτ, του έδειξα τη μπάλα που κατευθυνόταν από ψηλά προς το τέρμα μας, προσθέτοντας «Τώρα θα αποδείξεις σε όλους πως είσαι ο παλιός Τάμπυ Μόρτον, να η ευκαιρία σου, απέκρουσε τη σέντρα!».

Η στιγμή ήταν δύσκολη. Ο Τάμπυ, σαν να τον χτύπησε ρεύμα ζύγισε την κατάσταση, ενώ οι αντίπαλοι κυνηγοί καραδοκούσαν. «Δική μου» είπε και τινάχθηκε με απλωμένη τη γροθιά του διώχνοντας τη μπάλα μπροστά από το κεφάλι του Ολλανδού σεντερ φορ! «Είμαι εντάξει Ρόϋ, συνήλθα, το τζαρτζάρισμα μου έκανε καλό» φώναξε ανακουφισμένος. «Τώρα πια δε χρειάζεσαι τη βοήθειά μου» του απάντησα. Και πραγματικά, ο Τάμπυ έπαιζε πλέον με απίστευτη σιγουριά και αυτοπεποίθηση, εξουδετερώνοντας κάθε πιθανή απειλή για μας. Προς το τέλος μάλιστα, έκανε ένα φοβερό γέμισμα, η μπάλα αναπήδησε ξεγελώντας τον αντίπαλο σέντερ μπακ, δίνοντάς μου έτσι την ευκαιρία να πετύχω με κεφαλιά τρυπώνοντας ανάμεσα σε δυο μπακ ένα υπερπολύτιμο για μας γκολ! Και αν δεν ήμουν άτυχος λίγα λεπτά αργότερα όταν ένα ισχυρό σουτ που έδωσα πέρασε «ξυστά» από το δοκάρι, θα πηγαίναμε με άλλο «αέρα» στη ρεβάνς της Ολλανδίας.

Τα παιδιά, παρά το «ισχνό» 1-0 με το οποίο τελικά νικήσαμε, είχαν ενθουσιαστεί, επευφημώντας και ενθαρρύνοντας τον Τάμπυ. Μάλιστα κάποιοι έφθασαν στο σημείο να πουν ότι δε θα τους πείραζε τώρα πια αν έφευγε από την ομάδα ο Τσάρλυ Κάρτερ...